در مورد فیلمتون بهمون بگید. ایده اولیش از کجا اومد؟

ایده اولیه داستان از مرحله ای از زندگی پدربزرگم الهام گرفته شده بود که مادربزرگم فوت کرد. پدربزرگم احساس می کرد نیمی از روحش با مادربزرگم رفته و تقریباً هر روز فقط به این فکر می کرد که چگونه می تواند به مادربزرگم بپیوندد، حتی اگر مجبور باشد خود را بکشد. پدربزرگ من با وجود اینکه در محاصره خانواده و نوه هایش بود، احساس تنهایی می کرد. تا جایی که پدربزرگ من واقعا تنها شد و ترجیح داد با کسی صحبت نکند و در نهایت در اتاق ساکت و تاریک خود در حالیکه کانال رادیویی مورد علاقه‌اش wayang kulit  را پخش می‌کرد، در تنهایی مرد.

تنها. این کلمه کلیدی فیلم است. تنهایی احساسی است که فرد از نظر عاطفی از دیگران جدا می‌شود. در اصل، یک فرد می تواند در حضور افراد دیگر باشد و همچنان احساس تنهایی کند. محققان دانشگاه بریگهام یان در یوتا، ایالات متحده نشان دادند که تنهایی و انزوای اجتماعی می تواند خطر مرگ زودرس را تا ۵۰ درصد افزایش دهد. علاوه بر این، تیم تحقیقاتی دریافتند که خطر مرگ زودرس مرتبط با تنهایی، انزوای اجتماعی و زندگی به تنهایی مساوی یا بیشتر از خطر مرگ زودرس مرتبط با چاقی و سایر بیماری‌های وخیم است.

در این میان خودکشی هم طرف دیگر قضیه است. نگاهی به داده‌های WHO نشان می‌دهد که سالانه نزدیک به ۸۰۰۰۰۰ نفر بر اثر خودکشی می‌میرند. یعنی یک نفر در سرتاسر دنیا هر ۴۰ ثانیه خودش را میکد.

این فیلم به بررسی موقعیت هایی می پردازد که تنهایی در زندگی افراد به خصوص افراد مسن تاثیرگذاشته است که در نهایت منجر به افکار خودکشی می شود.

در مورد خودتون بهمون بگید، تحصیلاتتون، تجربیاتتون. دلمون می‌خواد بیشتر راجع بهتون بدونیم.

من یک فیلمساز ساکن یوگیاکارتا، اندونزی هستم. من به عنوان کارگردان و مجری طرح فیلم های مستقل محلی در اندونزی کار می کنم و همچنین مدرس هستم و در برخی از کالج های جاکارتا و یوگیاکارتا فیلمسازی تدریس می کنم. من گاهی از تجربیات زندگی روزمره ام برای شخصیت های فیلم هایم ایده می گیرم.

در سال ۲۰۱۷ با مدرک کارشناسی ارشد هنر در موسسه هنر اندونزی سوراکارتا فارغ التحصیل شدم. فیلم کوتاه آملیس را در سال ۲۰۱۶ کارگردانی کردم که توسط چندین جشنواره فیلم در اندونزی، مالزی، استرالیا، آلمان و آرژانتین انتخاب شد. و نامزد بهترین فیلم در جشنواره فیلم کوتاه ReelOzInd استرالیا اندونزی (استرالیا) شد. مجموعه کارهای من برای فیلمسازی متاثر از اپیچاتپونگ ویراستاکول، آکیرا کوروساوا و گارین نوگروهو است. 

این فیلم قبلا در کدوم جشنواره ها به نمایش دراومده؟

در جشنواره شورت شات، مسکو، روسیه.

چطور اعضا تیمتون رو پیدا کردید و چطور ارتباط بین افراد رو قوی نگه می‌دارید؟

بیشتر افرادی که در فیلم های من نقش دارند دوستانی هستند که از دوران دانشگاه با هم بودیم. به خصوص مدیر فیلمبرداری من، آندریانتو پوترا که همیشه درگیر فیلم های من است. نحوه حفظ رابطه من با آنها به این شکل است که همیشه ملاقات کنیم و بحث کنیم، تجربیات خود را به اشتراک بگذاریم و البته در مورد رویاهایمان صحبت کنیم.

معمولا چطور بودجه فیلمهاتون رو تامین می‌کنید؟

برخی از فیلم‌های من با بودجه شخصی تامین می‌شوند. با این حال، برای فیلمم «Tan»، با حمایت دولت یوگیاکارتا بودجه دریافت کردم. این بودجه به صورت مسابقه ای است که هر سال برگزار می شود. برای تامین بودجه باید چندین مرحله را طی می‌کردیم، از جمله ارائه در مقابل متصدیان و سرپرستان. در اندونزی برنامه های مالی زیادی برای فیلم کوتاه وجود دارد، اما هنوز به همه فیلمسازان نمی رسد.

چطور با جشنواره فیلم کوتاه تهران آشنا شدید؟ آیا با سینمای ایران آشنایی دارید؟

من از طریق سایت Filmfreeway.com با جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران آشنا شدم.

من با سینمای ایران آشنایی کامل دارم، از طرفداران پر و پا قرص همه فیلم های عباس کیارستمی هستم. همچنین چند فیلم از بهمن قبادی و اخیرا فیلم هایی از جعفر پناهی، اصغر فرهادی و محسن مخملباف دیدم.